Rozdział Dwudziesty - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."

"Co mam robić? Muszę ich chronić, ale... Nie chcę też łamać Mu serca. Dopiero co odnaleźliśmy szczęście. A teraz mieliśmy je stracić..." - myślała. Wiedziała, że nie ma innej drogi, ale jednocześnie nie chciała się jej podejmować. Wolałaby być zwykłą dziewczyną, ale odgoniła te myśli. Bowiem, gdyby była zwykłą dziewczyną, prawdopodobnie nie spotkałaby Seiyi Kou...
***
Nie mógł spać. Ciągle o Niej myślał. "Odango, dlaczego? Dlaczego nas zostawiłaś, nie pozwoliłaś sobie pomóc? Nawet nie wiem, czy jeszcze Cię zobaczę. Twoje blond włosy związane w dwa koczki na czubku głowy, Twoją twarz, a co najważniejsze, Twe oczy. Te cudne błękity, w których tonąłem za każdym razem, gdy w nie spojrzałem." - nie umiał przepędzić tych myśli. Zbyt wiele dla Niego znaczyła. Ona była Centrum Jego Wszechświata.
***
Zastanawiała się. Jeszcze miała szansę zawrócić. Ale, czy wtedy Jej bliscy byliby bezpieczni? "Nie... Nie mogę. Jeśli wrócę, Oni zginą. Ale chyba i bez tego mogą spodziewać się ataku wroga. Może jednak powinnam wrócić?" - te i jeszcze wiele innych myśli przewijało się naraz w głowie blondynki z fryzurą w stylu Odango.
W końcu się zdecydowała. Szybko odwróciła się na pięcie i pobiegła tam, gdzie zostawiła swoje serce...
***
Czuł coś dziwnego. Jakby ktoś Go wzywał. Nie zważając na miny swych braci, wybiegł prosto na deszcz. Skierował się do parku Juuban, który był ulubionym miejscem Jego i Króliczka, który odszedł... Ale nawet o tym nie myślał. Zbliżając się stopniowo rosła w Nim nadzieja. Nadzieja, że to Ona, Pani Jego Serca...
Dobiegł pod fontannę. Stała tam. Jego Odango...
***
Gdy tylko Go ujrzała, serce Jej gwałtownie przyspieszyło. Nie myśląc rzuciła Mu się w ramiona, równocześnie mocno przytulając. Odwzajemnił uścisk i szepnął Jej do ucha:
- Bałem się, że już Cię nigdy nie zobaczę.
- Też tak myślałam, ale najważniejsze, że jestem. Jestem i już nigdy nie odejdę.
Zaraz po tych słowach (chyba już domyślacie się, co nastąpiło :D) połączył ich pocałunek. Pocałunek obietnicy, że już zawsze będą razem, i nic im w tym nie przeszkodzi. Nawet największe Zło...
***
Mogłam się po sobie tego spodziewać. Kolejny krótki rozdział poświęcony U/S. Nie wiem czemu, ale uwielbiam pisać takie rozdziały. Chyba jestem już kompletną wariatką, z tym się zgodzicie. No cóż, mogę Wam obiecać, że niedługo pojawi się kolejny rozdział "Czy wszystko się ułoży?" oraz "Zaginiony Symbol". Przemyślałam wszystko i wychodzi na to, że "Zaginiony symbol" nie nadaje się na jednorazówkę, bo taki długi, że chyba by się dopiero w 10, albo nawet dalszej części. Tak więc ZS oficjalnie zostaje opowiadaniem. Tak więc będę rozdziały wrzucać na przemian. Aktualnie jest w przygotowaniu 2 część ZS, więc najprawdopodobniej to będzie następne. Mam nadzieję, że rozdział się Wam podobał.

Pozdro!
~ Halley S.