Mam dla Was niespodziewajkę, jednak jest ona smutną niespodziewajką. Zawieszam jak na razie tego bloga. Co do drugiego, to się zastanawiam... Powód?? Nie mam wenyyy!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Nic nie mogę napisać. Sorki, ale przecież się jeszcze tu zobaczymy :D. Ok, ja muszę kończyć.
Pozdro!
~ Halley S.
poniedziałek, 7 kwietnia 2014
czwartek, 27 marca 2014
Zaginiony Symbol - Part 4.
Stałam jak słup soli - w dodatku z rozdziawioną buzią - i patrzyłam na moją przyjaciółkę z czasów dzieciństwa. Poznałyśmy się jako małe 4-latki. Od razu się zaprzyjaźniłyśmy. Praktycznie rozumiałyśmy się bez słów. Zawsze ludzie mówili, że gdzie Sere, tam i ja. Jednak po 2 latach jej rodzice postanowili, że przeprowadzą się do Japonii. Nie wiedziałam, że będzie to Tokio, lecz lecąc tutaj, miałam nadzieję, że ją spotkam. I co się okazało?? Że jestem jasnowidzem ;D. Teraz, gdy na Nią patrzyłam, zauważyłam, że bardzo się zmieniła. Jako dziecko zawsze chodziła ubrana na różowo, a włosy zawsze wiązała w kucyk na karku. Wtedy to był Jej styl. Teraz stała ubrana w białą bluzkę na długi rękaw i granatową spódnicę. Na piersi zobaczyłam charakterystyczną dla japońskiego mundurka szkolnego czerwoną kokardę, na której zauważyłam złotą broszkę w kształcie serca, z białymi skrzydełkami. Włosy zaś miała spięte w dwa koczki, z których były puszczone pojedyncze pasma Jej złotych włosów. Jednak mimo tych różnic wiedziałam, że to ona. Poznałabym ją zawsze. Po chwili milczenia, którą wykorzystałam na przemyślenia, usłyszałam głos stojącej naprzeciwko mnie niebieskookiej blondynki:
- Bardzo się zmieniłaś od naszego ostatniego spotkania. - mówiąc to, uśmiechała się tym swoim firmowym uśmieszkiem. Tego mi brakowało. Dogryzania sobie nawzajem, podśpiewywania ulubionych piosenek. Miała piękny głos, to musiałam Jej przyznać. Była stworzona do śpiewania. Mówił Jej to każdy, kto miał zaszczyt usłyszeć jakąś piosenkę, którą wykonywała. Sama upierała się, że nie umie śpiewać. Więc też nieczęsto zdarzało się, że zgadzała się na umilanie czasu swoim wokalem. Mnie zaś posądzała o bycie talentem do rysowania. Gdy mówiła, że mam talent, zaraz się "poprawiała" i mówiła, iż ja jestem talentem. Może coś umiałam tam naszkicować, ale żebym od razu była talentem?? Czasem Jej nie rozumiałam, potrafiła mówić zagadkami, które niełatwo przychodziło mi rozwiązać. Zawsze się potem śmiała, że to nie było nic trudnego.
W końcu postanowiłam Jej odpowiedzieć.
- U Ciebie również widzę wiele zmian. - uśmiechnęłam się i puściłam Jej oczko.
Nagle odezwała się druga blondynka, odrobinę wyższa od mojej przyjaciółki.
- Usagi-chan, kto to??
Mała długie rozpuszczone blond włosy spięte wielką czerwoną kokardą, która znajdowała się na czubku Jej głowy. Ubrana była w identyczny mundurek, co moja złotowłosa przyjaciółka, jednak nie miała broszki.
Obok blondynek stał wysoki, krótkowłosy brunet o niebieskich oczach ubrany w ohydną (według mnie) zieloną marynarkę, pod spodem czarną koszulkę, ciemne spodnie i czarne buty. Mężczyzna był kilka lat starszy niż ja, czy inne stojące najbliżej mnie dziewczęta. Za nim zauważyłam jeszcze trzy nastolatki. Pierwsza z nich była odrobinkę wyższa od Sereny, miała niebieskie włosy i tego samego koloru oczy. I znów spotkałam się z identycznym mundurkiem. Obok stała najwidoczniej najwyższa z nich. Miała brązowe włosy upięte w wysoki kucyk ozdobną zieloną gumką z koralikami. Jej oczy były natomiast szmaragdowe wręcz. Ubrana w klasyczny dla ich szkoły mundurek. Ostatnia z dziewczyn szczyciła się czarnymi włosami i ciemnofioletowymi oczami. Jej mundurek jednak różnił się od uniformów pozostałych dziewcząt. Miał krótszą ciemnoszarą (jak na moje oko) spódniczkę, białą bluzkę i również szarą - nie tak wielką - kokardkę.
W oddali stała czerwonowłosa kobieta o również czerwonych oczach ubrana w długą czerwono-niebiesko-czarno-różową suknię. Na głowie miała taki jakby czapko-diadem. Na czole zaś połyskiwała czterolistna czerwona koniczyna (chodzi o taki znak na czole, wiecie o co came an). Stała ona wśród trzech chłopców, którzy byli ubrani w identyczne mundurki składające się z czarnych koszul z niebieskimi kieszeniami oraz kołnierzykami, na których połyskiwały złote gwiazdki (po jednej). W mundurku znajdowały się również czarne spodnie. Wszyscy trzej mieli mieli długie włosy związane w kucyki na karku. Ten, który stał po lewej stronie kobiety, był najwyższy z całej trójki, miał brązowe włosy oraz fiołkowe oczy. Drugi był niskim chłopakiem o srebrnych włosach i jadowicie zielonych oczach. Warto zaznaczyć, że był najniższy. Ostatni z chłopaków był brunetem o granatowych włosach. Podobnie jak inni (oprócz blondynki z fryzurą odango) spoglądali to na mnie, to na błękitnooką z zaciekawieniem wymalowanym na twarzach.
Poprawiłam grzywkę opadającą mi na oczy, po czym zdecydowałam się zabrać głos.
- Jestem Lia Jones. Przyjechałam tu z Los Angeles. Kiedyś przyjaźniłam się z Sereną, czyli Usagi. Ale no cóż, musiała się tutaj przeprowadzić i krótko mówiąc, kontakt nam się urwał. - mówiłam spokojnie, wiedziałam, że najgorsze dopiero nadchodzi. - Przybyłam, by prosić Was o pomoc. Varia powiedziała mi, że możecie pomóc odszukać nam Zaginiony Symbol. - zauważyłam, że Usagi poruszyła się niespokojnie, gdy usłyszała wzmiankę o Symbolu.
"Czyżby coś wiedziała??" - przyszło mi nagle na myśl. Cóż, niedługo się pewnie dowiem...
^^^
Tym razem coś dłuższego ;D. Wiem, że SereUsako tu nie zagląda, ale życzę jej przedwczesne "Wszystkiego Naj!!". Jak ktoś będzie mógł przekazać będę wdzięczna. Ok, ja lecę, bo jutro mój ulubiony dzień tygodnia. Piątek!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Okajta, ja się zbierajta ;*.
Pozdro!
~ Halley S.
- Bardzo się zmieniłaś od naszego ostatniego spotkania. - mówiąc to, uśmiechała się tym swoim firmowym uśmieszkiem. Tego mi brakowało. Dogryzania sobie nawzajem, podśpiewywania ulubionych piosenek. Miała piękny głos, to musiałam Jej przyznać. Była stworzona do śpiewania. Mówił Jej to każdy, kto miał zaszczyt usłyszeć jakąś piosenkę, którą wykonywała. Sama upierała się, że nie umie śpiewać. Więc też nieczęsto zdarzało się, że zgadzała się na umilanie czasu swoim wokalem. Mnie zaś posądzała o bycie talentem do rysowania. Gdy mówiła, że mam talent, zaraz się "poprawiała" i mówiła, iż ja jestem talentem. Może coś umiałam tam naszkicować, ale żebym od razu była talentem?? Czasem Jej nie rozumiałam, potrafiła mówić zagadkami, które niełatwo przychodziło mi rozwiązać. Zawsze się potem śmiała, że to nie było nic trudnego.
W końcu postanowiłam Jej odpowiedzieć.
- U Ciebie również widzę wiele zmian. - uśmiechnęłam się i puściłam Jej oczko.
Nagle odezwała się druga blondynka, odrobinę wyższa od mojej przyjaciółki.
- Usagi-chan, kto to??
Mała długie rozpuszczone blond włosy spięte wielką czerwoną kokardą, która znajdowała się na czubku Jej głowy. Ubrana była w identyczny mundurek, co moja złotowłosa przyjaciółka, jednak nie miała broszki.
Obok blondynek stał wysoki, krótkowłosy brunet o niebieskich oczach ubrany w ohydną (według mnie) zieloną marynarkę, pod spodem czarną koszulkę, ciemne spodnie i czarne buty. Mężczyzna był kilka lat starszy niż ja, czy inne stojące najbliżej mnie dziewczęta. Za nim zauważyłam jeszcze trzy nastolatki. Pierwsza z nich była odrobinkę wyższa od Sereny, miała niebieskie włosy i tego samego koloru oczy. I znów spotkałam się z identycznym mundurkiem. Obok stała najwidoczniej najwyższa z nich. Miała brązowe włosy upięte w wysoki kucyk ozdobną zieloną gumką z koralikami. Jej oczy były natomiast szmaragdowe wręcz. Ubrana w klasyczny dla ich szkoły mundurek. Ostatnia z dziewczyn szczyciła się czarnymi włosami i ciemnofioletowymi oczami. Jej mundurek jednak różnił się od uniformów pozostałych dziewcząt. Miał krótszą ciemnoszarą (jak na moje oko) spódniczkę, białą bluzkę i również szarą - nie tak wielką - kokardkę.
W oddali stała czerwonowłosa kobieta o również czerwonych oczach ubrana w długą czerwono-niebiesko-czarno-różową suknię. Na głowie miała taki jakby czapko-diadem. Na czole zaś połyskiwała czterolistna czerwona koniczyna (chodzi o taki znak na czole, wiecie o co came an). Stała ona wśród trzech chłopców, którzy byli ubrani w identyczne mundurki składające się z czarnych koszul z niebieskimi kieszeniami oraz kołnierzykami, na których połyskiwały złote gwiazdki (po jednej). W mundurku znajdowały się również czarne spodnie. Wszyscy trzej mieli mieli długie włosy związane w kucyki na karku. Ten, który stał po lewej stronie kobiety, był najwyższy z całej trójki, miał brązowe włosy oraz fiołkowe oczy. Drugi był niskim chłopakiem o srebrnych włosach i jadowicie zielonych oczach. Warto zaznaczyć, że był najniższy. Ostatni z chłopaków był brunetem o granatowych włosach. Podobnie jak inni (oprócz blondynki z fryzurą odango) spoglądali to na mnie, to na błękitnooką z zaciekawieniem wymalowanym na twarzach.
Poprawiłam grzywkę opadającą mi na oczy, po czym zdecydowałam się zabrać głos.
- Jestem Lia Jones. Przyjechałam tu z Los Angeles. Kiedyś przyjaźniłam się z Sereną, czyli Usagi. Ale no cóż, musiała się tutaj przeprowadzić i krótko mówiąc, kontakt nam się urwał. - mówiłam spokojnie, wiedziałam, że najgorsze dopiero nadchodzi. - Przybyłam, by prosić Was o pomoc. Varia powiedziała mi, że możecie pomóc odszukać nam Zaginiony Symbol. - zauważyłam, że Usagi poruszyła się niespokojnie, gdy usłyszała wzmiankę o Symbolu.
"Czyżby coś wiedziała??" - przyszło mi nagle na myśl. Cóż, niedługo się pewnie dowiem...
^^^
Tym razem coś dłuższego ;D. Wiem, że SereUsako tu nie zagląda, ale życzę jej przedwczesne "Wszystkiego Naj!!". Jak ktoś będzie mógł przekazać będę wdzięczna. Ok, ja lecę, bo jutro mój ulubiony dzień tygodnia. Piątek!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Okajta, ja się zbierajta ;*.
Pozdro!
~ Halley S.
piątek, 21 marca 2014
Rozdział Dwudziesty Drugi - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."
Zbliżamy się już do końca tego opowiadania. Mam nadzieję, że się spodoba.
^^^
"Muszę być silna. Muszę być w stanie ich bronić" - pomyślała zaciekle kopiąc worek treningowy. Nie mogła być słaba. Musiała mieć siłę, by obronić swoich przyjaciół przed wrogiem. Nie pozwoli ich zabić. Może sama zginie, ale nie podda się. Będzie walczyć do ostatniej kropli krwi...
***
Wyczuła złą aurę. Wiedziała do kogo należy. Tylko jedna osoba była tak silna, a jednocześnie tak zła. Dobrze, że nikt nie wiedział, iż z nową przemianą zdobyła także umiejętność teleportacji w pojedynkę. I nie tylko. Ale nie miało to w tej chwili znaczenia. Musiała dostać się na pole walki. Jak najszybciej...
***
Na jej szczęście nikt poza nią tu nie dotarł. "Jeszcze" - przeszło jej przez myśl. Miała czas, lecz nie było go zbyt wiele. Mogła zrobić tylko jedno. W końcu tylko ona posiadała moc, by pokonać wroga. Jednak się to z czymś wiązało. Z oddaniem własnego życia. Jednak nie obchodziło jej to. Musiała chronić nie tylko przyjaciół, lecz także tą małą dziewczynkę. "Ele-chan, tak mi przykro. Już nigdy się nie zobaczymy..." - pomyślała, a po jej policzku spłynęła kedna, jedyna łza...
^^^
Wiem, jestem wredna. Rozdział krótki, ale nie narzekać. Jest?? Jest. Ten rozdział specjalnie dla Madii. Mam nadzieję, że się podobało.
Pozdro!
~ Halley S.
^^^
"Muszę być silna. Muszę być w stanie ich bronić" - pomyślała zaciekle kopiąc worek treningowy. Nie mogła być słaba. Musiała mieć siłę, by obronić swoich przyjaciół przed wrogiem. Nie pozwoli ich zabić. Może sama zginie, ale nie podda się. Będzie walczyć do ostatniej kropli krwi...
***
Wyczuła złą aurę. Wiedziała do kogo należy. Tylko jedna osoba była tak silna, a jednocześnie tak zła. Dobrze, że nikt nie wiedział, iż z nową przemianą zdobyła także umiejętność teleportacji w pojedynkę. I nie tylko. Ale nie miało to w tej chwili znaczenia. Musiała dostać się na pole walki. Jak najszybciej...
***
Na jej szczęście nikt poza nią tu nie dotarł. "Jeszcze" - przeszło jej przez myśl. Miała czas, lecz nie było go zbyt wiele. Mogła zrobić tylko jedno. W końcu tylko ona posiadała moc, by pokonać wroga. Jednak się to z czymś wiązało. Z oddaniem własnego życia. Jednak nie obchodziło jej to. Musiała chronić nie tylko przyjaciół, lecz także tą małą dziewczynkę. "Ele-chan, tak mi przykro. Już nigdy się nie zobaczymy..." - pomyślała, a po jej policzku spłynęła kedna, jedyna łza...
^^^
Wiem, jestem wredna. Rozdział krótki, ale nie narzekać. Jest?? Jest. Ten rozdział specjalnie dla Madii. Mam nadzieję, że się podobało.
Pozdro!
~ Halley S.
poniedziałek, 17 marca 2014
Ostatnie tchnienie...
To koniec. Już po wszystkim. Pokonałam Chaos, ocaliłam przyjaciół. Powinnam być szczęśliwa, ale nie mogłam. Miałam przeczucie, że nadchodzi zło.
Nie myliłam się. Wkrótce przyszło nam się zmierzyć z nowym wrogiem. Przeczuwałam, że wygramy, jednakże odniesiemy ogromne straty. I znów miałam rację. Walczyliśmy dzielnie, lecz kilka wojownikiem o mały włos nie straciło życia.
Kiedy wydawało mi się, że wszystko na próżno, zrozumiałam co tak naprawdę było moim przeznaczeniem.
Pewnie zastanawiasz się, o czym mówię. Otóż, zrozumiałam wtedy, że moim prawdziwym przeznaczeniem było wygrać tą walkę... Poświęcając swoje życie.
By wygrać, wykorzystałam moc Srebrnego Kryształu. Pewnie domyślasz się, jakie to miało konsekwencje.
Tak, użycie Srebrnego Kryształu ułożyło mnie na łożu śmierci.
Jednak... Ciężko mi było. Nawet bardzo. Miałam opuścić swoich przyjaciół. Na moim serdecznym palcu lewej dłoni lśnił pierścionek zaręczynowy. Zdjęłam go delikatnie i ułożyłam obok siebie.
Tak jak myślałam chwilę potem zaczęłam znikać. Zdążyłam jeszcze tylko szepnąć:
- Przepraszam...
***
Napisałam tą jednorazówkę, żebyście się nie nudziły. Niestety moja wena twórcza do opowiadań wygasła. Nie wiem wiec, kiedy pojawi się rozdział. Mam nadzieję, że się podobało. Czekam na Wasze opinie.
Pozdro!
~ Halley S.
Nie myliłam się. Wkrótce przyszło nam się zmierzyć z nowym wrogiem. Przeczuwałam, że wygramy, jednakże odniesiemy ogromne straty. I znów miałam rację. Walczyliśmy dzielnie, lecz kilka wojownikiem o mały włos nie straciło życia.
Kiedy wydawało mi się, że wszystko na próżno, zrozumiałam co tak naprawdę było moim przeznaczeniem.
Pewnie zastanawiasz się, o czym mówię. Otóż, zrozumiałam wtedy, że moim prawdziwym przeznaczeniem było wygrać tą walkę... Poświęcając swoje życie.
By wygrać, wykorzystałam moc Srebrnego Kryształu. Pewnie domyślasz się, jakie to miało konsekwencje.
Tak, użycie Srebrnego Kryształu ułożyło mnie na łożu śmierci.
Jednak... Ciężko mi było. Nawet bardzo. Miałam opuścić swoich przyjaciół. Na moim serdecznym palcu lewej dłoni lśnił pierścionek zaręczynowy. Zdjęłam go delikatnie i ułożyłam obok siebie.
Tak jak myślałam chwilę potem zaczęłam znikać. Zdążyłam jeszcze tylko szepnąć:
- Przepraszam...
***
Napisałam tą jednorazówkę, żebyście się nie nudziły. Niestety moja wena twórcza do opowiadań wygasła. Nie wiem wiec, kiedy pojawi się rozdział. Mam nadzieję, że się podobało. Czekam na Wasze opinie.
Pozdro!
~ Halley S.
sobota, 1 marca 2014
Zaginiony Symbol - Part 3.
Obudziły mnie pierwsze promienie wschodzącego słońca. Szybko wstałam i wybiegłam na balkon. Bardzo lubiłam patrzeć jak słońce zaczyna swoją wędrówkę po niebie. Ciepłe promyki otuliły moją twarz.
Chwilę potem zawróciłam i w wesołych podskokach weszłam do łazienki. Przemyłam twarz zimną wodą i spojrzałam w lustro. Zobaczyłam w lustrzanym odbiciu dziewczynę o niebieskich włosach, różowych oczach i bladej cerze. Tak właśnie wyglądała najdziwniejsza dziewczyna świata, czyli ja.
Wykonałam szybko wszystkie poranne czynności i wyszłam z pokoju czystości.
Skierowałam się natomiast do sypialni, bym mogła sobie w końcu wybrać ciuchy. Dziś bowiem mam poznać Sailor Soldiers. Nie powiem, ale jestem baaaardzo podekscytowana. Nie mogę się doczekać.
***
OMG!!!! Jeszcze tylko parę minut i będę tam!! Mam się z nimi spotkać na dachu Liceum Juuban, a właśnie tam dochodzimy.
Przez cały dzień chodziłam jak na szpilkach ze zdenerwowania. Myślałam, że mogą mnie nie polubić, albo uznać za kogoś niegodnego miana czarodziejki. Ale wyrzuciśam z głowy tę myśl. Przecież nie jestem taka najgorsza. To może wypalić...
***
Gdy tylko weszłam na dach zobaczyłam 10-osobową grupkę + 2 koty. Daria, która przez calą drogę siedziała na moim ramieniu, zeskoczyła zwinnie i podbiegła do grupki wołając:
- Luna! Artemis!
Słysząc jej krzyk, stojąca nieopodal grupa odwróciła się, a ja doznałam szoku. Oto widziałam dziewczynę,ktorą poznałam 10 lat temu. Ona też mnie rozpoznała. Tak wyszło, że równocześnie rzekłyśmy:
- LIA??!!
- SERENA??!
^^^
Heej. Witam po odrobinę dłuższej przerwie. Wiem, że 3 część trochę krętka, ale nie dałam rady napisać dłuższej. Co do początku. Pewnie od razu pomyśleliście, że pomysł z niebieskimi włosami wzięłam od Patinyy. Otóż nie. Od początku powstawania tego opka wiedziałam, że główna bohaterka będzie miała niebieskie włosy. A opowiadanie powstało już całkiem dawno. Tak więc, radzę nie mówić, że ukradłam czyjś pomysł. Na dowód mam rysunek, który powstał w tamtym roku:
Skierowałam się natomiast do sypialni, bym mogła sobie w końcu wybrać ciuchy. Dziś bowiem mam poznać Sailor Soldiers. Nie powiem, ale jestem baaaardzo podekscytowana. Nie mogę się doczekać.
***
OMG!!!! Jeszcze tylko parę minut i będę tam!! Mam się z nimi spotkać na dachu Liceum Juuban, a właśnie tam dochodzimy.
Przez cały dzień chodziłam jak na szpilkach ze zdenerwowania. Myślałam, że mogą mnie nie polubić, albo uznać za kogoś niegodnego miana czarodziejki. Ale wyrzuciśam z głowy tę myśl. Przecież nie jestem taka najgorsza. To może wypalić...
***
Gdy tylko weszłam na dach zobaczyłam 10-osobową grupkę + 2 koty. Daria, która przez calą drogę siedziała na moim ramieniu, zeskoczyła zwinnie i podbiegła do grupki wołając:
- Luna! Artemis!
Słysząc jej krzyk, stojąca nieopodal grupa odwróciła się, a ja doznałam szoku. Oto widziałam dziewczynę,ktorą poznałam 10 lat temu. Ona też mnie rozpoznała. Tak wyszło, że równocześnie rzekłyśmy:
- LIA??!!
- SERENA??!
^^^
Heej. Witam po odrobinę dłuższej przerwie. Wiem, że 3 część trochę krętka, ale nie dałam rady napisać dłuższej. Co do początku. Pewnie od razu pomyśleliście, że pomysł z niebieskimi włosami wzięłam od Patinyy. Otóż nie. Od początku powstawania tego opka wiedziałam, że główna bohaterka będzie miała niebieskie włosy. A opowiadanie powstało już całkiem dawno. Tak więc, radzę nie mówić, że ukradłam czyjś pomysł. Na dowód mam rysunek, który powstał w tamtym roku:
Oczywiście nie mówię, że napewno tak pomyśleliście, jednak chcę, aby wszystko było jasne. Bez nieporozumień. Tyle chciałam powiedzieć.
Pozdro!
~ Halley S.
poniedziałek, 10 lutego 2014
Mała przerwa...
Niniejszym informuję, że do końca tego tygodnia nie pojawi się rozdział, ani na jednym ani na drugim blogu. Powody - sprawdziany, kartkówki i zawody sportowe. Tak więc, do przyszłego tygodnia...
Pozdrawiam.
~ Halley S.
Pozdrawiam.
~ Halley S.
poniedziałek, 3 lutego 2014
Rozdział Dwudziesty Pierwszy - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."
Wszyscy witali blondynkę z radością oraz ulgą. Nic się Jej na szczęście nie stało. Ale też byli trochę źli za to, że nawet nie powiedziała im o swoich planach. Ale wtedy oczywiście by Jej nie puścili. Wśród tych wszystkich radosnych powitań nie obyło się bez pytań typu: "Dlaczego?", "Co było przyczyną?", "Chciałaś walczyć sama?". Usagi nie potrafiła na nie odpowiedzieć.
***
Znów tu siedziała. Nie chciała rozmawiać z nikim. Potrzebowała ciszy i spokoju. Tylko tutaj mogła tego zaznać.
Nikomu nic nie mówiła, ale od jakiegoś czasu nękały ją wizje zagłady świata. To dlatego odeszła. Nie mogła na to pozwolić.
"Niepotrzebnie tutaj wracałam." - pomyślała, a po jej policzku spłynęła samotna łza. Szybko ją starła. Nie chciała, by ktoś zobaczył jej łzy. Musiała być silna. Dla świata, dla przyjaciół, a przede wszystkim, dla siebie. Wyszła ze swojej kryjówki akurat, gdy Ikuko krzyknęła:
- Usagi-chan! Masz gościa! - po chwili ciszy dodała: - Zejdź w końcu z tego strychu!
Słysząc to, pomyślała rozbawiona:
"Może jednak moje życie nie zmieniło się aż tak bardzo..."
Gościem okazała się być nie inna osoba, tylko słynna Minako Aino.
- Musimy pogadać. - gdy to mówiła jej głos był poważny a mina nie wyrażała, że to tylko żarty.
- Hai... - szepnęła młoda Tsukino i zaprowadziła przyjaciółkę do swojego pokoju.
- To o co chodzi? - zapytała Usa, gdy tylko drzwi zamknęły suę za nimi.
- Dobrze wiesz. Ostatnio miałaś wizje, prawda?
- Skąd o tym wiesz? - Mina nie robiła sobie żartów co nie uszło uwadze Odango.
- Ja... Też miałam wizje. Dotyczyły zagłady świata. Widziałam nas. Mamoru, Rei i Mako obróceni w kamień. Yaten, Taiki, Outher Senshi, Ami i ja - w jakiś kryształach. Był tam jeszcze Helios i Księżniczka Kakyuu. Oni byli zmienieni w kamień, tak jak nasi przyjaciele. No i... Wy... Ty i Seiya. W kałuży krwi. - dziewczyna zamilkła na cheilę, by wziąć głęboki oddech, po czym kontynuowała - Czy to tak ma się skończyć? Zwycięstwem Chaosu?
- Nie wiem, Mina-chan. Ale nie możemy się poddać bez walki. Będziemy bronić tego świata, prawda? - błękitnooka była bardzo poważna. Wiedziała, że mogą zginąć. Ale nie chciała tego. Wolała zginąć sama, niż przyczynić się do śmierci bliskich jej sercu osób.
***
Znów coś krótkiego, ale na telefonie nie jestem w stanie pisać długich. Mam nadzieję, że się nie gniewacie. Ja muszę już kończyć, jutro szkoła :(.
Pozdro!
~ Halley S.
Ps. Ubijecie mnie później.
***
Znów tu siedziała. Nie chciała rozmawiać z nikim. Potrzebowała ciszy i spokoju. Tylko tutaj mogła tego zaznać.
Nikomu nic nie mówiła, ale od jakiegoś czasu nękały ją wizje zagłady świata. To dlatego odeszła. Nie mogła na to pozwolić.
"Niepotrzebnie tutaj wracałam." - pomyślała, a po jej policzku spłynęła samotna łza. Szybko ją starła. Nie chciała, by ktoś zobaczył jej łzy. Musiała być silna. Dla świata, dla przyjaciół, a przede wszystkim, dla siebie. Wyszła ze swojej kryjówki akurat, gdy Ikuko krzyknęła:
- Usagi-chan! Masz gościa! - po chwili ciszy dodała: - Zejdź w końcu z tego strychu!
Słysząc to, pomyślała rozbawiona:
"Może jednak moje życie nie zmieniło się aż tak bardzo..."
Gościem okazała się być nie inna osoba, tylko słynna Minako Aino.
- Musimy pogadać. - gdy to mówiła jej głos był poważny a mina nie wyrażała, że to tylko żarty.
- Hai... - szepnęła młoda Tsukino i zaprowadziła przyjaciółkę do swojego pokoju.
- To o co chodzi? - zapytała Usa, gdy tylko drzwi zamknęły suę za nimi.
- Dobrze wiesz. Ostatnio miałaś wizje, prawda?
- Skąd o tym wiesz? - Mina nie robiła sobie żartów co nie uszło uwadze Odango.
- Ja... Też miałam wizje. Dotyczyły zagłady świata. Widziałam nas. Mamoru, Rei i Mako obróceni w kamień. Yaten, Taiki, Outher Senshi, Ami i ja - w jakiś kryształach. Był tam jeszcze Helios i Księżniczka Kakyuu. Oni byli zmienieni w kamień, tak jak nasi przyjaciele. No i... Wy... Ty i Seiya. W kałuży krwi. - dziewczyna zamilkła na cheilę, by wziąć głęboki oddech, po czym kontynuowała - Czy to tak ma się skończyć? Zwycięstwem Chaosu?
- Nie wiem, Mina-chan. Ale nie możemy się poddać bez walki. Będziemy bronić tego świata, prawda? - błękitnooka była bardzo poważna. Wiedziała, że mogą zginąć. Ale nie chciała tego. Wolała zginąć sama, niż przyczynić się do śmierci bliskich jej sercu osób.
***
Znów coś krótkiego, ale na telefonie nie jestem w stanie pisać długich. Mam nadzieję, że się nie gniewacie. Ja muszę już kończyć, jutro szkoła :(.
Pozdro!
~ Halley S.
Ps. Ubijecie mnie później.
wtorek, 28 stycznia 2014
Rozdział IV - Czy wszystko się jeszcze ułoży?
Kolejny dzień, ranek.
Usagi właśnie parzyła sobie herbatę. Chciała dziś napisać nową piosenkę. Więc spieszyła się trochę, żeby zdążyć zacząć.
***
W tym samym czasie Kou z dzieciakami wybierali się do swojej sąsiadki. Bliźniaki udawały, że nic nie wiedzą, ale było na odwrót. Doskonale wiedziały, że ich tatulek zakochał się w blondynce z sąsiedztwa.
Po paru minutach doszli do małego domku, w którym mieszkała Tsukino. Leon pierwszy podbiegł do drzwi i zapukał.
***
Usłyszała pukanie. Zerwała się z krzesła, podeszła, żeby otworzyć, lecz wcześniej zajrzała przez wizjoner, kto przyszedł. Ucieszyła się widząc czarnowłosego Kou razem z dziećmi.
- Heej, wejdźcie. - rzekła otwierając równocześnie gościom drzwi.
- Witaj. - odparł Seiya po czym uśmiechnął się szeroko. Przepuścił najpierw pociechy, po czym sam wszedł do środka.
W salonie zobaczył, że na keyboardzie są porozrzucane jakieś kartki, pewnie z nutami i tekstem.
- Przepraszam za bałagan. Miałam właśnie zamiar coś napisać... - usłyszał za swoimi plecami głos błękitnookiej. Odwrócił się szybko, napotykając niebieskie tęczówki kobiety. Stał jak zahipnotyzowany.
- Usagi, co to jest? - spytała nagle 5-latka wskazując na pięknie wykonany obraz.
- Nic takiego, takie tam... - odpowiedziała wymijająco Tsukino odwracając ku niej wzrok i równocześnie wyrywając granatowookiego z transu.
***
Blondynka wyszła właśnie do kuchni, by zaparzyć herbaty. Bliźniaki wykorzystały te okazję i t zwróciły się do swego ojca:
- Tata, czemu jej nie powiesz wiesz czego? - spytał chłopiec.
- Ale czego? - Kou postanowił zgrywać głupiego.
- Tego, że Usagi podoba ci się... - Rosalie ściszyła głos do szeptu, żeby przypadkiem znajdująca się w sąsiednim pomieszczeniu kobieta nie usłyszała jej słów.
- Wygadujesz bzdury, młoda. - mężczyzna dalej udawał, że nie ma pojęcia o czym mówi jego córka. Ale zapomniał o jednym. Kou zawsze rozgryzie swojego krewnego. Kiedy sobie o tym przypomniał, cały poczerwieniał.
- No przyznaj się. Przecież i tak wiemy. Nie musisz z tego robić aż tak wielkiego sekretu. - szepnął równie cicho co siostra Leon.
- Poddaję się... - nie był w stanie odwieść dzieciaków od tej myśli. Rozgryzły go szybciej, niż się tego spodziewał. A wydawałoby się, że dopiero jeszcze uczyły się chodzić.
***
Blondwłosa kobieta wróciła właśnie z dwoma kubkami herbaty i dwoma wypełnionymi kakao. Położyła to wszystko na stoliku, po czym usiadła na fotelu. Gestem poprosiła gości, by zrobili to samo.
Po chwili każdy popijał swój napój rzucając od czasu do czasu jakieś słowo do rozmowy. Nagle błękitnooka zerwała się ze swojego miejsca i wybiegła z salonu. Odprowadziły ją zaciekawione spojrzenia sąsiadów.
***
Wbiegła szybko do swojej sypialni zatrzaskując za sobą drzwi. Wzięła do ręki zeszyt, w którym pisała i usiadła. Właśnie wpadła na genialny pomysł. Zaczęła pisać:
Jest tak
Że on nie słucha nigdy mnie
I myślami biegnie gdzieś
A ja
Nie mogę go dogonić
On
Może przespać cały dzień (Zbyt poważna jest)
Często denerwuje mnie (Ciągle spieszy się)
A ja (I wpada w słowo)
Chyba nie obchodzę go (Chyba nie obchodzę jej)
Ja
(Ty)
Jak niebo z ziemią
My nie spotkamy się (My nie spotkamy się)
Jak ogień i deszcz
Nie dobraliśmy się
Ale nie potrafię zła/zły na Ciebie być
Jak Venus i Mars
Jesteśmy z innych gwiazd
Ale nikt mnie nie dopełnia tak jak Ty
Proszę, nie zmieniajmy nic
(Zawsze najmądrzejsza jest
Co odpowiedzieć wie
Ja znam jej wady
One nie odstraszą mnie)
On czytać w moich myślach chce (Jej myśli czytać chcę)
Tyle zastanawiać się (Kłóci ze mną się)
Jak źle (Bym ją dostrzegł)
Tak mówią wszyscy mi (Tak mówią wszyscy mi)
Ja
(Ty)
Jak niebo z ziemią
My nie spotkamy się (My nie spotkamy się)
Jak ogień i deszcz
Nie dobraliśmy się
Ale nie potrafię zła/zły na Ciebie być
Jak Venus i Mars
Jesteśmy z innych gwiazd
Ale nikt mnie nie dopełnia tak jak Ty
Proszę, nie zmieniajmy nic
(Na moje "tak" - jej "nie")
Nie możemy zgodzić się
Doskonale różni
Ale nie zmieniajmy nic
Nie!
Jak ogień i deszcz
Nie dobraliśmy się
Ale nie potrafię zła/zły na Ciebie być
Jak Venus i Mars
Jesteśmy z innych gwiazd
Ale nikt mnie nie dopełnia tak jak ty
Proszę, nie zmieniajmy nic
(Ale nie potrafię zły na ciebie być)
Jak Venus i Mars
Jesteśmy z innych gwiazd
Ale nikt mnie nie dopełnia tak jak Ty
Proszę, nie zmieniajmy
Nie zmieniajmy nic
Była zadowolona z tej piosenki. W pokoju miała gitarę, więc zaczęła przygrywać trochę, by stworzyć melodię do utworu. Nie zauważyła tylko, że drzwi jej sypialni uchyliły się nieznacznie. Zaglądały przez nie 3 pary granatowych oczu.
Nareszcie skończyła. Wyszło jej obiecująco, była zadowolona z efektu. Odwróciła się w kierunku drzwi i spostrzegła trójkę Kou.
- Czy Wy tak zawsze?? - była trochę podirytowana.
- Tylko tata. - wtrącił chłopczyk uśmiechając się cwaniacko.
- Ach tak? - błękitnooka jakoś nie dowierzała słowom malca.
- No ba! - Rosalie postanowiła poprzeć brata. - Tatuś uwielbia na Ciebie patrzeć. - dodała śmiejąc się złośliwie, jak chochlik. Po chwili dołączył do niej brat. Złotowłosa westchnęła w myślach.
"Zgaduję, że złośliwość mają po tacie" - pomyślała z uśmiechem.
***
Ok. 18:00 Seiya razem z pociechami wyszli od panny Tsukino i skierowali się do swego domku. Ojciec dwójki rozrabiaków był głęboko zamyślony. A o czym, a raczej o kim myślał? O pewnej błękitnookiej blondynce, od której kilka minut temu wyszedł. Dzieciaki od razu zauważyły to po jego wyrazie twarzy, bowiem wzrok miał rozmarzony, a na twarzy błąkał się uśmiech.
- Jest zakochany... - szepnęła dziewczynka do brata. - Jak myślisz? Będą razem?
- O co ci chodzi? - może i był starszy o te kilka minut, ale siostra była bardziej spostrzegawcza.
- Tata nie jest Usagi obojętny. Podoba jej się. - zaśmiała się cichutko.
- Miejmy nadzieję, że naprawdę będą razem. - szepnął Leon, po czym rodzeństwo popędziło do drzwi domku, aby w końcu pooglądać sobie telewizję.
^^^
Eh... Coś tam się od czasu do czasu dodaje. Mam nadzieję, że się podobało. No cóż, możecie się teraz spodziewać kolejnego rozdziału "Masz przyjaciół tysiąc...". Ale tylko tyle wam powiem.
Pozdro!
~ Halley S.
Ps. Tak wiem, jest krótki. Nie trzeba mi tego powtarzać.
***
W tym samym czasie Kou z dzieciakami wybierali się do swojej sąsiadki. Bliźniaki udawały, że nic nie wiedzą, ale było na odwrót. Doskonale wiedziały, że ich tatulek zakochał się w blondynce z sąsiedztwa.
Po paru minutach doszli do małego domku, w którym mieszkała Tsukino. Leon pierwszy podbiegł do drzwi i zapukał.
***
Usłyszała pukanie. Zerwała się z krzesła, podeszła, żeby otworzyć, lecz wcześniej zajrzała przez wizjoner, kto przyszedł. Ucieszyła się widząc czarnowłosego Kou razem z dziećmi.
- Heej, wejdźcie. - rzekła otwierając równocześnie gościom drzwi.
- Witaj. - odparł Seiya po czym uśmiechnął się szeroko. Przepuścił najpierw pociechy, po czym sam wszedł do środka.
W salonie zobaczył, że na keyboardzie są porozrzucane jakieś kartki, pewnie z nutami i tekstem.
- Przepraszam za bałagan. Miałam właśnie zamiar coś napisać... - usłyszał za swoimi plecami głos błękitnookiej. Odwrócił się szybko, napotykając niebieskie tęczówki kobiety. Stał jak zahipnotyzowany.
- Usagi, co to jest? - spytała nagle 5-latka wskazując na pięknie wykonany obraz.
- Nic takiego, takie tam... - odpowiedziała wymijająco Tsukino odwracając ku niej wzrok i równocześnie wyrywając granatowookiego z transu.
***
Blondynka wyszła właśnie do kuchni, by zaparzyć herbaty. Bliźniaki wykorzystały te okazję i t zwróciły się do swego ojca:
- Tata, czemu jej nie powiesz wiesz czego? - spytał chłopiec.
- Ale czego? - Kou postanowił zgrywać głupiego.
- Tego, że Usagi podoba ci się... - Rosalie ściszyła głos do szeptu, żeby przypadkiem znajdująca się w sąsiednim pomieszczeniu kobieta nie usłyszała jej słów.
- Wygadujesz bzdury, młoda. - mężczyzna dalej udawał, że nie ma pojęcia o czym mówi jego córka. Ale zapomniał o jednym. Kou zawsze rozgryzie swojego krewnego. Kiedy sobie o tym przypomniał, cały poczerwieniał.
- No przyznaj się. Przecież i tak wiemy. Nie musisz z tego robić aż tak wielkiego sekretu. - szepnął równie cicho co siostra Leon.
- Poddaję się... - nie był w stanie odwieść dzieciaków od tej myśli. Rozgryzły go szybciej, niż się tego spodziewał. A wydawałoby się, że dopiero jeszcze uczyły się chodzić.
***
Blondwłosa kobieta wróciła właśnie z dwoma kubkami herbaty i dwoma wypełnionymi kakao. Położyła to wszystko na stoliku, po czym usiadła na fotelu. Gestem poprosiła gości, by zrobili to samo.
Po chwili każdy popijał swój napój rzucając od czasu do czasu jakieś słowo do rozmowy. Nagle błękitnooka zerwała się ze swojego miejsca i wybiegła z salonu. Odprowadziły ją zaciekawione spojrzenia sąsiadów.
***
Wbiegła szybko do swojej sypialni zatrzaskując za sobą drzwi. Wzięła do ręki zeszyt, w którym pisała i usiadła. Właśnie wpadła na genialny pomysł. Zaczęła pisać:
Jest tak
Że on nie słucha nigdy mnie
I myślami biegnie gdzieś
A ja
Nie mogę go dogonić
On
Może przespać cały dzień (Zbyt poważna jest)
Często denerwuje mnie (Ciągle spieszy się)
A ja (I wpada w słowo)
Chyba nie obchodzę go (Chyba nie obchodzę jej)
Ja
(Ty)
Jak niebo z ziemią
My nie spotkamy się (My nie spotkamy się)
Jak ogień i deszcz
Nie dobraliśmy się
Ale nie potrafię zła/zły na Ciebie być
Jak Venus i Mars
Jesteśmy z innych gwiazd
Ale nikt mnie nie dopełnia tak jak Ty
Proszę, nie zmieniajmy nic
(Zawsze najmądrzejsza jest
Co odpowiedzieć wie
Ja znam jej wady
One nie odstraszą mnie)
On czytać w moich myślach chce (Jej myśli czytać chcę)
Tyle zastanawiać się (Kłóci ze mną się)
Jak źle (Bym ją dostrzegł)
Tak mówią wszyscy mi (Tak mówią wszyscy mi)
Ja
(Ty)
Jak niebo z ziemią
My nie spotkamy się (My nie spotkamy się)
Jak ogień i deszcz
Nie dobraliśmy się
Ale nie potrafię zła/zły na Ciebie być
Jak Venus i Mars
Jesteśmy z innych gwiazd
Ale nikt mnie nie dopełnia tak jak Ty
Proszę, nie zmieniajmy nic
(Na moje "tak" - jej "nie")
Nie możemy zgodzić się
Doskonale różni
Ale nie zmieniajmy nic
Nie!
Jak ogień i deszcz
Nie dobraliśmy się
Ale nie potrafię zła/zły na Ciebie być
Jak Venus i Mars
Jesteśmy z innych gwiazd
Ale nikt mnie nie dopełnia tak jak ty
Proszę, nie zmieniajmy nic
(Ale nie potrafię zły na ciebie być)
Jak Venus i Mars
Jesteśmy z innych gwiazd
Ale nikt mnie nie dopełnia tak jak Ty
Proszę, nie zmieniajmy
Nie zmieniajmy nic
Była zadowolona z tej piosenki. W pokoju miała gitarę, więc zaczęła przygrywać trochę, by stworzyć melodię do utworu. Nie zauważyła tylko, że drzwi jej sypialni uchyliły się nieznacznie. Zaglądały przez nie 3 pary granatowych oczu.
Nareszcie skończyła. Wyszło jej obiecująco, była zadowolona z efektu. Odwróciła się w kierunku drzwi i spostrzegła trójkę Kou.
- Czy Wy tak zawsze?? - była trochę podirytowana.
- Tylko tata. - wtrącił chłopczyk uśmiechając się cwaniacko.
- Ach tak? - błękitnooka jakoś nie dowierzała słowom malca.
- No ba! - Rosalie postanowiła poprzeć brata. - Tatuś uwielbia na Ciebie patrzeć. - dodała śmiejąc się złośliwie, jak chochlik. Po chwili dołączył do niej brat. Złotowłosa westchnęła w myślach.
"Zgaduję, że złośliwość mają po tacie" - pomyślała z uśmiechem.
***
Ok. 18:00 Seiya razem z pociechami wyszli od panny Tsukino i skierowali się do swego domku. Ojciec dwójki rozrabiaków był głęboko zamyślony. A o czym, a raczej o kim myślał? O pewnej błękitnookiej blondynce, od której kilka minut temu wyszedł. Dzieciaki od razu zauważyły to po jego wyrazie twarzy, bowiem wzrok miał rozmarzony, a na twarzy błąkał się uśmiech.
- Jest zakochany... - szepnęła dziewczynka do brata. - Jak myślisz? Będą razem?
- O co ci chodzi? - może i był starszy o te kilka minut, ale siostra była bardziej spostrzegawcza.
- Tata nie jest Usagi obojętny. Podoba jej się. - zaśmiała się cichutko.
- Miejmy nadzieję, że naprawdę będą razem. - szepnął Leon, po czym rodzeństwo popędziło do drzwi domku, aby w końcu pooglądać sobie telewizję.
^^^
Eh... Coś tam się od czasu do czasu dodaje. Mam nadzieję, że się podobało. No cóż, możecie się teraz spodziewać kolejnego rozdziału "Masz przyjaciół tysiąc...". Ale tylko tyle wam powiem.
Pozdro!
~ Halley S.
Ps. Tak wiem, jest krótki. Nie trzeba mi tego powtarzać.
sobota, 25 stycznia 2014
"Zaginiony Symbol" - Part 2.
Myślałam nad wydarzeniami ostatnich dni. Wydarzyło się tak wiele. Wybrali mnie, abym wraz z Varią szukała Księżniczki Słońca, która posiada Zaginiony Symbol.
Z tego co na razie wiedziałam, miałam udać się do Tokio. Mieszkała tam Księżycowa Księżniczka wraz z strażniczkami: Sailor Mercury, Sailor Mars, Sailor Jupiter oraz Sailor Venus. Miały pomóc mi szukać wnuczki Cesarzowej i Strażniczek. A szukanie jakiejś księżniczki + ja = zerowe szanse.
Do tej pory nie wiedziałam o niczym. Byłam tylko szesnastoletnią Natalią nazywaną przez wszystkich Lią. Nie miałam pojęcia o walce, tylko jak byłam młodsza oglądałam w TV Sailor V. Wtedy chciałam być taka jak ona. Ale teraz, kiedy to się spełniło, nie jestem pewna, czy sprostam zadaniu. Nie wiedziałam, co robić...
***
Dziś już ten dzień. Dziś zobaczę Tokio. Obecnie mieszkałam w Los Angeles, więc czekał mnie lot samolotem. Na szczęście rodzice zgodzili się mnie puścić, nie wiem nawet dlaczego. Nigdy w życiu by mnie nie wypuścili tak daleko. To było dziwne. Ale postanowiłam się tym nie martwić.
***
To już ten moment. Byłam strasznie podekscytowana, kiedy podchodziliśmy do lądowania. Za chwilę mam się znaleźć gdzieś, gdzie zawsze chciałam polecieć. Czad! I jeszcze to uczucie, które mówiło mi, że spotkam tam kogoś, z kim nie widziałam się długi czas...
***
Geez! Jak tu jest czadersko! Kilka razy się już uszczypnęłam i wciąż nie wierzę, że to nie sen. Miasto jest ogromne, a ludzie wyglądają na miłych. Lepiej nie mogłam sobie wymarzyć.
***
Właśnie dotarłyśmy do hotelu, w którym będziemy mieszkać przez jakieś kilka miesięcy, jeśli się nie pomyliłam. Podeszłam di recepcjonistki stojącej za ladą z dębu.
Była to wysoka kobieta o czarnych włosach i zielonych oczach.
- Witam w hotelu Stars. W czym mogę pomóc? - spytała z uśmiechem.
- Dzień dobry. Mam tu rezerwację na nazwisko Jones. - odpowiedziałam, a recepcjonistka wpisała coś w komputerze, po czym rzekła:
- Zgadza się pokój 100 na drugim piętrze. Oto klucz, panno Jones. - kobieta podała mi srebrny kluczyk do drzwi mojego nowego pokoju.
- Proszę, niech mi pani mówi po prostu Lia.
- W porządku, Lia. Mów do mnie Catherine. Miłego pobytu.
- Dziękuję, Catherine. - po tych słowach odebrałam od niej klucz, wzięłam walizki i skierowałam się do windy. Varia podążyła wiernie za mną, uważając, by nikt nie przydeptał jej ogona.
Wjechałyśmy windą na odpowiednie piętro i odszukałyśmy właściwe mieszkanie. Przekręciłam klucz i weszłyśmy.
Ale czad! Białe ściany, również biała drewniana podłoga wyścielana liliowym dywanem. Meble w jasnych kolorach, super! Wielkie łóżko z szafirową pościelą z atłasu. Poduszki były akurat pod kolor. Było jeszcze legowisko dla kota, bardzo luksusowe.
W rogu zauważyłam drzwi prowadzące pewnie do łazienki. Ten pokój był świetny. Już się w nim zakochałam. W dodatku jest w moich ulubionych kolorach. To będzie niezapomniany pobyt w Tokio...
***
No to mamy w końcu drugą część ZS. Mam nadzieję, że się podobało. Były małe problemy z napisaniem, ale jest. Myślałam, że już tego nie skończę. Jakoś się udało i teraz mam na chwilę spokój. Jeszcze oczywiście muszę napisać trochę do pozostałych opowiadań. No, to do następnego.
Pozdro!
~ Halley S.
Ps. Sorry, jeśli za krótki.
Z tego co na razie wiedziałam, miałam udać się do Tokio. Mieszkała tam Księżycowa Księżniczka wraz z strażniczkami: Sailor Mercury, Sailor Mars, Sailor Jupiter oraz Sailor Venus. Miały pomóc mi szukać wnuczki Cesarzowej i Strażniczek. A szukanie jakiejś księżniczki + ja = zerowe szanse.
Do tej pory nie wiedziałam o niczym. Byłam tylko szesnastoletnią Natalią nazywaną przez wszystkich Lią. Nie miałam pojęcia o walce, tylko jak byłam młodsza oglądałam w TV Sailor V. Wtedy chciałam być taka jak ona. Ale teraz, kiedy to się spełniło, nie jestem pewna, czy sprostam zadaniu. Nie wiedziałam, co robić...
***
Dziś już ten dzień. Dziś zobaczę Tokio. Obecnie mieszkałam w Los Angeles, więc czekał mnie lot samolotem. Na szczęście rodzice zgodzili się mnie puścić, nie wiem nawet dlaczego. Nigdy w życiu by mnie nie wypuścili tak daleko. To było dziwne. Ale postanowiłam się tym nie martwić.
***
To już ten moment. Byłam strasznie podekscytowana, kiedy podchodziliśmy do lądowania. Za chwilę mam się znaleźć gdzieś, gdzie zawsze chciałam polecieć. Czad! I jeszcze to uczucie, które mówiło mi, że spotkam tam kogoś, z kim nie widziałam się długi czas...
***
Geez! Jak tu jest czadersko! Kilka razy się już uszczypnęłam i wciąż nie wierzę, że to nie sen. Miasto jest ogromne, a ludzie wyglądają na miłych. Lepiej nie mogłam sobie wymarzyć.
***
Właśnie dotarłyśmy do hotelu, w którym będziemy mieszkać przez jakieś kilka miesięcy, jeśli się nie pomyliłam. Podeszłam di recepcjonistki stojącej za ladą z dębu.
Była to wysoka kobieta o czarnych włosach i zielonych oczach.
- Witam w hotelu Stars. W czym mogę pomóc? - spytała z uśmiechem.
- Dzień dobry. Mam tu rezerwację na nazwisko Jones. - odpowiedziałam, a recepcjonistka wpisała coś w komputerze, po czym rzekła:
- Zgadza się pokój 100 na drugim piętrze. Oto klucz, panno Jones. - kobieta podała mi srebrny kluczyk do drzwi mojego nowego pokoju.
- Proszę, niech mi pani mówi po prostu Lia.
- W porządku, Lia. Mów do mnie Catherine. Miłego pobytu.
- Dziękuję, Catherine. - po tych słowach odebrałam od niej klucz, wzięłam walizki i skierowałam się do windy. Varia podążyła wiernie za mną, uważając, by nikt nie przydeptał jej ogona.
Wjechałyśmy windą na odpowiednie piętro i odszukałyśmy właściwe mieszkanie. Przekręciłam klucz i weszłyśmy.
Ale czad! Białe ściany, również biała drewniana podłoga wyścielana liliowym dywanem. Meble w jasnych kolorach, super! Wielkie łóżko z szafirową pościelą z atłasu. Poduszki były akurat pod kolor. Było jeszcze legowisko dla kota, bardzo luksusowe.
W rogu zauważyłam drzwi prowadzące pewnie do łazienki. Ten pokój był świetny. Już się w nim zakochałam. W dodatku jest w moich ulubionych kolorach. To będzie niezapomniany pobyt w Tokio...
***
No to mamy w końcu drugą część ZS. Mam nadzieję, że się podobało. Były małe problemy z napisaniem, ale jest. Myślałam, że już tego nie skończę. Jakoś się udało i teraz mam na chwilę spokój. Jeszcze oczywiście muszę napisać trochę do pozostałych opowiadań. No, to do następnego.
Pozdro!
~ Halley S.
Ps. Sorry, jeśli za krótki.
piątek, 24 stycznia 2014
Propozycja...
Heej wszystkim. Zanim wstawię jakikolwiek rozdział, chcę Wam o czymś powiedzieć. Ostatnio dużo myślałam o moich blogach i... No cóż, wiem, że opowiadania nie są takie, jakbyście oczekiwali. Ale to przeze mnie.
Prawda jest taka, że po prostu bałam się publikować swoje opowiadania, bo wiedziałam, że nikt nie doceni ich, takimi, jakie je napisałam. Tak więc, mam sprawę. Czy według Was powinnam dokończyć pierwsze dwa opowiadania, czy nie i zacząć od nowa z pozostałymi dwoma? Ja myślę nad tym drugim wyjściem, ale jeszcze poczekam, żebyście potem nie mieli żalu, że Wam nie powiedziałam o zmianach. Tak więc, czekam na Wasze opinie.
Pozdro!
~ Halley S.
Prawda jest taka, że po prostu bałam się publikować swoje opowiadania, bo wiedziałam, że nikt nie doceni ich, takimi, jakie je napisałam. Tak więc, mam sprawę. Czy według Was powinnam dokończyć pierwsze dwa opowiadania, czy nie i zacząć od nowa z pozostałymi dwoma? Ja myślę nad tym drugim wyjściem, ale jeszcze poczekam, żebyście potem nie mieli żalu, że Wam nie powiedziałam o zmianach. Tak więc, czekam na Wasze opinie.
Pozdro!
~ Halley S.
wtorek, 14 stycznia 2014
Rozdział Dwudziesty - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."
"Co mam robić? Muszę ich chronić, ale... Nie chcę też łamać Mu serca. Dopiero co odnaleźliśmy szczęście. A teraz mieliśmy je stracić..." - myślała. Wiedziała, że nie ma innej drogi, ale jednocześnie nie chciała się jej podejmować. Wolałaby być zwykłą dziewczyną, ale odgoniła te myśli. Bowiem, gdyby była zwykłą dziewczyną, prawdopodobnie nie spotkałaby Seiyi Kou...
***
Nie mógł spać. Ciągle o Niej myślał. "Odango, dlaczego? Dlaczego nas zostawiłaś, nie pozwoliłaś sobie pomóc? Nawet nie wiem, czy jeszcze Cię zobaczę. Twoje blond włosy związane w dwa koczki na czubku głowy, Twoją twarz, a co najważniejsze, Twe oczy. Te cudne błękity, w których tonąłem za każdym razem, gdy w nie spojrzałem." - nie umiał przepędzić tych myśli. Zbyt wiele dla Niego znaczyła. Ona była Centrum Jego Wszechświata.
***
Zastanawiała się. Jeszcze miała szansę zawrócić. Ale, czy wtedy Jej bliscy byliby bezpieczni? "Nie... Nie mogę. Jeśli wrócę, Oni zginą. Ale chyba i bez tego mogą spodziewać się ataku wroga. Może jednak powinnam wrócić?" - te i jeszcze wiele innych myśli przewijało się naraz w głowie blondynki z fryzurą w stylu Odango.
W końcu się zdecydowała. Szybko odwróciła się na pięcie i pobiegła tam, gdzie zostawiła swoje serce...
***
Czuł coś dziwnego. Jakby ktoś Go wzywał. Nie zważając na miny swych braci, wybiegł prosto na deszcz. Skierował się do parku Juuban, który był ulubionym miejscem Jego i Króliczka, który odszedł... Ale nawet o tym nie myślał. Zbliżając się stopniowo rosła w Nim nadzieja. Nadzieja, że to Ona, Pani Jego Serca...
Dobiegł pod fontannę. Stała tam. Jego Odango...
***
Gdy tylko Go ujrzała, serce Jej gwałtownie przyspieszyło. Nie myśląc rzuciła Mu się w ramiona, równocześnie mocno przytulając. Odwzajemnił uścisk i szepnął Jej do ucha:
- Bałem się, że już Cię nigdy nie zobaczę.
- Też tak myślałam, ale najważniejsze, że jestem. Jestem i już nigdy nie odejdę.
Zaraz po tych słowach (chyba już domyślacie się, co nastąpiło :D) połączył ich pocałunek. Pocałunek obietnicy, że już zawsze będą razem, i nic im w tym nie przeszkodzi. Nawet największe Zło...
***
Mogłam się po sobie tego spodziewać. Kolejny krótki rozdział poświęcony U/S. Nie wiem czemu, ale uwielbiam pisać takie rozdziały. Chyba jestem już kompletną wariatką, z tym się zgodzicie. No cóż, mogę Wam obiecać, że niedługo pojawi się kolejny rozdział "Czy wszystko się ułoży?" oraz "Zaginiony Symbol". Przemyślałam wszystko i wychodzi na to, że "Zaginiony symbol" nie nadaje się na jednorazówkę, bo taki długi, że chyba by się dopiero w 10, albo nawet dalszej części. Tak więc ZS oficjalnie zostaje opowiadaniem. Tak więc będę rozdziały wrzucać na przemian. Aktualnie jest w przygotowaniu 2 część ZS, więc najprawdopodobniej to będzie następne. Mam nadzieję, że rozdział się Wam podobał.
Pozdro!
~ Halley S.
***
Nie mógł spać. Ciągle o Niej myślał. "Odango, dlaczego? Dlaczego nas zostawiłaś, nie pozwoliłaś sobie pomóc? Nawet nie wiem, czy jeszcze Cię zobaczę. Twoje blond włosy związane w dwa koczki na czubku głowy, Twoją twarz, a co najważniejsze, Twe oczy. Te cudne błękity, w których tonąłem za każdym razem, gdy w nie spojrzałem." - nie umiał przepędzić tych myśli. Zbyt wiele dla Niego znaczyła. Ona była Centrum Jego Wszechświata.
***
Zastanawiała się. Jeszcze miała szansę zawrócić. Ale, czy wtedy Jej bliscy byliby bezpieczni? "Nie... Nie mogę. Jeśli wrócę, Oni zginą. Ale chyba i bez tego mogą spodziewać się ataku wroga. Może jednak powinnam wrócić?" - te i jeszcze wiele innych myśli przewijało się naraz w głowie blondynki z fryzurą w stylu Odango.
W końcu się zdecydowała. Szybko odwróciła się na pięcie i pobiegła tam, gdzie zostawiła swoje serce...
***
Czuł coś dziwnego. Jakby ktoś Go wzywał. Nie zważając na miny swych braci, wybiegł prosto na deszcz. Skierował się do parku Juuban, który był ulubionym miejscem Jego i Króliczka, który odszedł... Ale nawet o tym nie myślał. Zbliżając się stopniowo rosła w Nim nadzieja. Nadzieja, że to Ona, Pani Jego Serca...
Dobiegł pod fontannę. Stała tam. Jego Odango...
***
Gdy tylko Go ujrzała, serce Jej gwałtownie przyspieszyło. Nie myśląc rzuciła Mu się w ramiona, równocześnie mocno przytulając. Odwzajemnił uścisk i szepnął Jej do ucha:
- Bałem się, że już Cię nigdy nie zobaczę.
- Też tak myślałam, ale najważniejsze, że jestem. Jestem i już nigdy nie odejdę.
Zaraz po tych słowach (chyba już domyślacie się, co nastąpiło :D) połączył ich pocałunek. Pocałunek obietnicy, że już zawsze będą razem, i nic im w tym nie przeszkodzi. Nawet największe Zło...
***
Mogłam się po sobie tego spodziewać. Kolejny krótki rozdział poświęcony U/S. Nie wiem czemu, ale uwielbiam pisać takie rozdziały. Chyba jestem już kompletną wariatką, z tym się zgodzicie. No cóż, mogę Wam obiecać, że niedługo pojawi się kolejny rozdział "Czy wszystko się ułoży?" oraz "Zaginiony Symbol". Przemyślałam wszystko i wychodzi na to, że "Zaginiony symbol" nie nadaje się na jednorazówkę, bo taki długi, że chyba by się dopiero w 10, albo nawet dalszej części. Tak więc ZS oficjalnie zostaje opowiadaniem. Tak więc będę rozdziały wrzucać na przemian. Aktualnie jest w przygotowaniu 2 część ZS, więc najprawdopodobniej to będzie następne. Mam nadzieję, że rozdział się Wam podobał.
Pozdro!
~ Halley S.
niedziela, 12 stycznia 2014
Rozdział III - Czy wszystko się jeszcze ułoży?
Następny dzień
Usagi obudziła się z uśmiechem na twarzy. Dziś mieli do niej przyjść Seiya, Rosalie, Leon i Lia. Zaprosiła ich poprzedniego dnia na obiad, a oni ochoczo się zgodzili. Blondynka szybko się ubrała, zjadła małe śniadanie i zaczęła przygotowywać się na przyjście gości.
Dom Kou
Przygotowywali się właśnie na obiad u niebieskookiej. Leon zdecydował się ubrać czarną bluzkę i rurki w tym samym kolorze. Rosalie ubrała niebieską sukienkę na ramiączkach i cieniutki, biały płaszczyk. Zaś ich ojciec ubrał granatową koszulę i czarne jeansy. Wzięli jeszcze tylko najpotrzebniejsze rzeczy i wyszli.
Wracamy do domu Tsukino
Nagle usłyszała dzwonek do drzwi. Szybko przejrzała się w lustrze. Czerwona sukienka kończąca się 1 cm przed kolanem, czarne baleriny (nie wiem, co ja ze sobą mam). Włosy rozpuszczone. Poprawiła jeszcze tylko grzywkę i poszła otworzyć.
Jej oczom ukazał się Seiya oraz dzieciaki z suczką.
- Witajcie. Nie spodziewałam się Was tak wcześnie. - powiedziała trochę zawstydzona.
- Przyszliśmy wcześniej, bo tata w miejscu nie mógł usiedzieć dłużej niż 5 sekund. - powiedział Leon. Usagi wybuchła śmiechem, a wcześniej wspomniany oblał się szkarłatem.
2 godziny później
Usagi, Seiya, dzieciaki i Lia byli właśnie na spacerze. Blondynka podziwiała widoki, a
granatowooki przyglądał się jej ukradkiem. Rosalie i Leon bawili się w tym czasie ze swoją suczką. Po pewnym czasie doszli na przepiękną polanę. Złotowłosa była zachwycona. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś tak pięknego. Tam, skąd pochodziła, nie było żadnych polan, lasów. Pustka. Tylko wieżowce i metra. Była szczęśliwa mogąc zobaczyć coś odmiennego.
Z rozmarzenia wyrwał ją głoś czarnowłosego:
- Przeprowadziłaś się tutaj na stałe?
- Nie. Na parę miesięcy, potem wracam. - odparła.
- Aha... Podoba ci się tu? - spytał.
- Tak, jest pięknie. W Tokio są tylko 3 lub 4 parki. Tak więc, cieszę się, że mogłam zobaczyć coś innego niż wieżowce i inne tego typu rzeczy. - po tych słowach spojrzała na dzieci biegające z przodu. - One się w ogóle męczą?
- Też nie wiem skąd mają tyle energii. - powiedział Seiya. - Dzieciaki! Chodźcie, wracamy!! - krzyknął do maluchów.
- Idziemy!!! - odkrzyknęło rodzeństwo chórem.
Z rozmarzenia wyrwał ją głoś czarnowłosego:
- Przeprowadziłaś się tutaj na stałe?
- Nie. Na parę miesięcy, potem wracam. - odparła.
- Aha... Podoba ci się tu? - spytał.
- Tak, jest pięknie. W Tokio są tylko 3 lub 4 parki. Tak więc, cieszę się, że mogłam zobaczyć coś innego niż wieżowce i inne tego typu rzeczy. - po tych słowach spojrzała na dzieci biegające z przodu. - One się w ogóle męczą?
- Też nie wiem skąd mają tyle energii. - powiedział Seiya. - Dzieciaki! Chodźcie, wracamy!! - krzyknął do maluchów.
- Idziemy!!! - odkrzyknęło rodzeństwo chórem.
30 minut później
Usagi właśnie przekraczała próg swego domku. 2 minuty wcześniej pożegnała się z trójką Kou i ich suczką. Musiała przyznać, że ten dzień ją wykończył. Lecz jakoś nie czuła się senna, chodź była już 7 wieczorem. Postanowiła oddać się swej pasji. Pisaniu piosenek oczywiście. Kiedy rodzina Kou przysłuchiwała się piosence, to był pierwszy od kilku lat tekst, który napisała. Nie wiedziała, kiedy to się stało, ale przestała komponować. Ale wiedziała czemu. To przez tą jedną tajemnicę, o której nikomu nie powiedziała...
***
Heej! Muszę przyznać, że ostatnio ciężko mi coś napisać, ale postanowiłam to Wam wynagrodzić. Wiem, że dawno nie było już rozdziału tego opowiadania, więc postanowiłam dla odmiany właśnie wrzucić 3 rozdział. Planowałam je dokończyć po napisaniu "Masz przyjaciół tysiąc...", ale wiecie jak wyszło. Tak więc, mam nadzieję, że się podoba i wybaczycie to, że jest aż tak krótki.
Pozdro!
~ Halley S.
środa, 8 stycznia 2014
New blog!
Chyba już do reszty zwariowałam, ale się przyznam. Założyłam na Wordpress.com nowego bloga. Dziwne, co nie? Ale może, gdyby ktoś chciał wejść, piszcie. Podam adres, gdy będziecie tego chcieli.
Pozdro!
~ Halley S.
Pozdro!
~ Halley S.
Rozdział Dziewiętnasty - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."
Zmierzała do tylko sobie znanego miejsca. Miejsca, w którym miała stoczyć się ostateczna bitwa o losy całego wszechświata...
***
Szukał Jej dzień i noc. Musiał Ją znaleźć. Była dla Niego zbyt ważna. Nie mógł Jej stracić po raz drugi. Prawda była taka, że gdy przeczytał list, wszystko sobie przypomniał. W tej chwili wspominał dzień, w którym poznał Panią Swego Serca.
***
Nie chciał tam jechać, lecz niestety musiał. Jechał tam razem z braćmi w jakiejś super ważnej sprawie. Oczywiście Go to nie interesowało. Musiał zostawić na jakiś czas swoich przyjaciół, a w dodatku miał jeszcze znosić jakąś księżniczkę. Z tego co kojarzył, miała na imię Serenity. Będzie się musiał z Nią użerać. "Jak ja tego nie cierpię" - myślał rozdrażniony. Nie znosił opuszczać Kimnoku. Tam był Jego dom, a tu musieli spędzić kilka tygodni.
***
Weszli do ogromnej sali tronowej. Na największym tronie siedział król - blondyn o miłym usposobieniu. Obok Niego siedziała białowłosa kobieta - zapewne królowa Selena. Wreszcie spojrzał w kierunku ostatniego z tronów. Zamarł. Siedziała na nim najpiękniejsza istota, jaką widział. Księżniczka Serenity...
***
Uśmiechnął się do swych myśli. Chociaż tam była przy Nim. I nie opuściła Go wtedy. Tak bardzo pragnął, by tu była, by została. Już na zawsze.
***
Wiedziała, że nie wygra tej bitwy. Jej los był zapisany w gwiazdach, czego bardzo żałowała. Chciała być w końcu normalna, mieć męża i dzieci. A tak przyszło Jej ponieść śmierć za błędy przodków. To było Jej przeznaczeniem. Nawet nie domyślała się l, że los ma dla Niej jeszcze jedną niespodziankę. Szansę, o której nie wiedziała...
***
Witam ponownie! Wiem, że rozdział krótki, ale ostatnio piszę tylko z telefonu. Na serio. Nie siadałam na kompie od jakiegoś czasu. No cóż. Na razie to tyle.
Pozdro!
~ Halley S.
***
Szukał Jej dzień i noc. Musiał Ją znaleźć. Była dla Niego zbyt ważna. Nie mógł Jej stracić po raz drugi. Prawda była taka, że gdy przeczytał list, wszystko sobie przypomniał. W tej chwili wspominał dzień, w którym poznał Panią Swego Serca.
***
Nie chciał tam jechać, lecz niestety musiał. Jechał tam razem z braćmi w jakiejś super ważnej sprawie. Oczywiście Go to nie interesowało. Musiał zostawić na jakiś czas swoich przyjaciół, a w dodatku miał jeszcze znosić jakąś księżniczkę. Z tego co kojarzył, miała na imię Serenity. Będzie się musiał z Nią użerać. "Jak ja tego nie cierpię" - myślał rozdrażniony. Nie znosił opuszczać Kimnoku. Tam był Jego dom, a tu musieli spędzić kilka tygodni.
***
Weszli do ogromnej sali tronowej. Na największym tronie siedział król - blondyn o miłym usposobieniu. Obok Niego siedziała białowłosa kobieta - zapewne królowa Selena. Wreszcie spojrzał w kierunku ostatniego z tronów. Zamarł. Siedziała na nim najpiękniejsza istota, jaką widział. Księżniczka Serenity...
***
Uśmiechnął się do swych myśli. Chociaż tam była przy Nim. I nie opuściła Go wtedy. Tak bardzo pragnął, by tu była, by została. Już na zawsze.
***
Wiedziała, że nie wygra tej bitwy. Jej los był zapisany w gwiazdach, czego bardzo żałowała. Chciała być w końcu normalna, mieć męża i dzieci. A tak przyszło Jej ponieść śmierć za błędy przodków. To było Jej przeznaczeniem. Nawet nie domyślała się l, że los ma dla Niej jeszcze jedną niespodziankę. Szansę, o której nie wiedziała...
***
Witam ponownie! Wiem, że rozdział krótki, ale ostatnio piszę tylko z telefonu. Na serio. Nie siadałam na kompie od jakiegoś czasu. No cóż. Na razie to tyle.
Pozdro!
~ Halley S.
poniedziałek, 6 stycznia 2014
Dla... Sama nie wiem kogo...
Właściwie to dla tych, co lubią opowiadania Anyżka i Patinyy. Właściwie to też dla Nich do wykorzystania. Dla wszystkich...
Pozdro!
~ Halley S.
Obrazki!
Już wczoraj miałam wrzucić ten wpis, ale się powstrzymałam. Ale teraz tak sobie wrzucam. To ostatnie to znowu w piZapie. Ostatnio jakoś często tam majstruię. Mam nadzieję, że spodobają się, ale uprzedzam. Żadnego talentu artystycznego nie mam więc mogą być przerażające.
No to do kolejnego wpisu.
Pozdro!
~ Halley S.
No to do kolejnego wpisu.
Pozdro!
~ Halley S.
niedziela, 5 stycznia 2014
Rozdział Osiemnasty - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."
"Mamy coraz mniej czasu. Nie mogę pozwolić, aby przeze mnie ktoś zginął. Muszę to zrobić..." - rozmyślała nad tym już od dłuższego czasu. Wiedziała, że nie pozostało Jej wiele dni. Musiała odejść. Teraz. Tylko tak mogła ich.ochronić przed nieuniknionym. Tylko tak mogła zapewnić bezpieczeństwo dwóm najważniejszym dla Niej osobom. Nie mogła już zwlekać. Napisała do Nich list. Wyjaśniła w nim wszystko. Położyła go na szafce nocnej i odeszła. Odeszła stoczyć ostateczną bitwę z Chaosem...
***
Elena zmierzała właśnie do pokoju swojej "kuzynki". Bardzo się o Nią martwiła. Usagi od rana nie wyszła z pokoju. Dziewczynka zastukała leciutko w drzwi. Odpowiedziała Jej głucha cisza. Powoli otworzyła wrota do Jej pokoju, a pierwsze co zauważyła, to otwarte drzwi balkonowe. Weszła głębiej i wtedy zobaczyła na stoliku nocnym kartkę. Podniosła ją i zaczęła czytać.
"Nie mogę zwlekać. Muszę odejść inaczej On Was zabije. Bardzo mi przykro. Nie mogę narażać Was na takie niebezpieczeństwo. Tak będzie najlepiej. Nie mogę Wam powiedzieć reszty. To musi zostać tajemnicą mej duszy. Przepraszam, że nie byłam w stanie Was ochronić. Wybaczcie mi.
Żegnajcie...
Usagi"
Tak brzmiała treść listu. Przerażona 7-latka wybiegła z domu i skierowała się do apartamentu, w którym mieszkała jedyna osoba, do której mogła pójść...
***
Przeczytał list. Z Jego oczu płynęły gorzkie łzy, a w sercu kuło niemiłosiernie. Właśnie stracił kogoś, kogo pokochał całym swoim sercem i duszą. A taka miłość zdarza się tylko raz...
***
No to witam ponownie. Jednak zdecydowałam dalej prowadzić tego bloga. Dziękuję Sylenie za Jej szczerość. Mam jeszcze wiadomość do Anyżkowejvenus. Chcę tylko powiedzieć, że przepraszam, jeśli Cię uraziłam. No ale coś tu pusto, jak Ciebie nie ma. No i zaczynam sobie myśleć, że o mnie zapomniałaś. No, to na razie tyle. Anyżku, mam nadzieję, że o mnie jeszcze pamiętasz. No to co?? Do kolejnego rozdziału??
Pozdro!
~ Halley S.
***
Elena zmierzała właśnie do pokoju swojej "kuzynki". Bardzo się o Nią martwiła. Usagi od rana nie wyszła z pokoju. Dziewczynka zastukała leciutko w drzwi. Odpowiedziała Jej głucha cisza. Powoli otworzyła wrota do Jej pokoju, a pierwsze co zauważyła, to otwarte drzwi balkonowe. Weszła głębiej i wtedy zobaczyła na stoliku nocnym kartkę. Podniosła ją i zaczęła czytać.
"Nie mogę zwlekać. Muszę odejść inaczej On Was zabije. Bardzo mi przykro. Nie mogę narażać Was na takie niebezpieczeństwo. Tak będzie najlepiej. Nie mogę Wam powiedzieć reszty. To musi zostać tajemnicą mej duszy. Przepraszam, że nie byłam w stanie Was ochronić. Wybaczcie mi.
Żegnajcie...
Usagi"
Tak brzmiała treść listu. Przerażona 7-latka wybiegła z domu i skierowała się do apartamentu, w którym mieszkała jedyna osoba, do której mogła pójść...
***
Przeczytał list. Z Jego oczu płynęły gorzkie łzy, a w sercu kuło niemiłosiernie. Właśnie stracił kogoś, kogo pokochał całym swoim sercem i duszą. A taka miłość zdarza się tylko raz...
***
No to witam ponownie. Jednak zdecydowałam dalej prowadzić tego bloga. Dziękuję Sylenie za Jej szczerość. Mam jeszcze wiadomość do Anyżkowejvenus. Chcę tylko powiedzieć, że przepraszam, jeśli Cię uraziłam. No ale coś tu pusto, jak Ciebie nie ma. No i zaczynam sobie myśleć, że o mnie zapomniałaś. No, to na razie tyle. Anyżku, mam nadzieję, że o mnie jeszcze pamiętasz. No to co?? Do kolejnego rozdziału??
Pozdro!
~ Halley S.
Prawdopodobnie to koniec...
Witam w prawdopodobnie ostatnim poście na tym blogu. Notkę dedykuję Sylenie. Tak więc nie obraźcie się. Chcę tylko powiedzieć Jej parę słów.
***
Tak więc Syleno. Nie mam Ci za złe tego, co o mnie powiedziałaś w komentarzu pod rozdziałem siedemnastym. Ale proszę tylko, abyś przeczytała moją odpowiedź. Jeśli dalej będziesz uważać, że nie robię nic innego, tylko kopiuję, napisz to. Zrozumiem.
***
Jeśli Wy również uważacie to, co Sylena, nie krępujcie się. Napiszcie to, co gra Wam gdzieś tam w środku. Powiedzcie, a dostosuję się (czyt. moje opowiadania i blog znikną i nie będziecie się musieli ze mną użerać). Nigdy nie chciałam skopiować czyichś pomysłów. Tyle chciałam Wam powiedzieć. Możecie uznać to za pożegnanie, bo bardzo prawdopodobnie nim właśnie jest. Tak więc, chyba przyszedł czas powiedzieć "Żegnajcie". Mam tylko nadzieję, że w jakiś sposób opowiadanie się Wam podobało.
Żegnajcie Czytelnicy.
~ Halley S.
***
Tak więc Syleno. Nie mam Ci za złe tego, co o mnie powiedziałaś w komentarzu pod rozdziałem siedemnastym. Ale proszę tylko, abyś przeczytała moją odpowiedź. Jeśli dalej będziesz uważać, że nie robię nic innego, tylko kopiuję, napisz to. Zrozumiem.
***
Jeśli Wy również uważacie to, co Sylena, nie krępujcie się. Napiszcie to, co gra Wam gdzieś tam w środku. Powiedzcie, a dostosuję się (czyt. moje opowiadania i blog znikną i nie będziecie się musieli ze mną użerać). Nigdy nie chciałam skopiować czyichś pomysłów. Tyle chciałam Wam powiedzieć. Możecie uznać to za pożegnanie, bo bardzo prawdopodobnie nim właśnie jest. Tak więc, chyba przyszedł czas powiedzieć "Żegnajcie". Mam tylko nadzieję, że w jakiś sposób opowiadanie się Wam podobało.
Żegnajcie Czytelnicy.
~ Halley S.
sobota, 4 stycznia 2014
Rozdział Siedemnasty - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."
Zawsze zastanawiała się, czy w życiu spotka Ją coś miłego. Teraz miała odpowiedź na to pytanie. Była niesamowicie szczęśliwa. A to tylko dzięki ukochanej osobie. Nigdy w tym życiu nie zaznała większego szczęścia niż spotkanie granatowookiego Kou. To właśnie on przyniósł ze sobą szczęście. Nie żałowała, że Go spotkała. Żałowała tylko tego, że pozwoliła Mu odejść...
***
Wybrali się w szóstkę na prywatną plażę. Dziewczyny były zachwycone widokiem, bowiem były tu pierwszy raz.
- Pięknie tu... - szepnęła urzeczona Usagi.
- Fajnie, że się Wam podoba. A teraz idziemy popływać! - krzyknął czarnowłosy Kou.
***
Dzień upłynął przyjaciołom na pływaniu i zabawie. Wieczorem każdy chłopak odprowadził swoją dziewczynę do domu.
***
Rano Usa zabrała Elenę na lody. Dziewczynka bardzo się ucieszyła. W drodze powrotnej spotkały nikogo innego, a Seiyę.
- Hej, Odango. - przywitał się z Tsukino i uśmiechnął łobuzersko.
- Seiya. - odwzajemniła Jego gest, po czym usciskała.
- Ja też tu jestem. - Elena postanowiła zwrócić w końcu na siebie uwagę starszych przyjaciół.
- Wiemy o tym. Seiya, może wpadniesz do nas? - zaproponowała Tsukino.
- Z miłą chęcią. - odparł czarnowłosy.
***
Znów jeden z tych przygnębiających dni, które towarzyszył Jej podczas rozmyślania nad wojną, która ma się odbyć. Nie chciała narażać nikogo. Wolałaby walczyć sama. Bowiem skrywała jeszcze jedną tajemnicę...
***
Wracam z kolejnym rozdziałem. Może nie jest długi, ale może być. No i mam jeszcze coś. Zmodyfikowałam kilka obrazów. Mam nadzieję, że spodobają się.
***
Wybrali się w szóstkę na prywatną plażę. Dziewczyny były zachwycone widokiem, bowiem były tu pierwszy raz.
- Pięknie tu... - szepnęła urzeczona Usagi.
- Fajnie, że się Wam podoba. A teraz idziemy popływać! - krzyknął czarnowłosy Kou.
***
Dzień upłynął przyjaciołom na pływaniu i zabawie. Wieczorem każdy chłopak odprowadził swoją dziewczynę do domu.
***
Rano Usa zabrała Elenę na lody. Dziewczynka bardzo się ucieszyła. W drodze powrotnej spotkały nikogo innego, a Seiyę.
- Hej, Odango. - przywitał się z Tsukino i uśmiechnął łobuzersko.
- Seiya. - odwzajemniła Jego gest, po czym usciskała.
- Ja też tu jestem. - Elena postanowiła zwrócić w końcu na siebie uwagę starszych przyjaciół.
- Wiemy o tym. Seiya, może wpadniesz do nas? - zaproponowała Tsukino.
- Z miłą chęcią. - odparł czarnowłosy.
***
Znów jeden z tych przygnębiających dni, które towarzyszył Jej podczas rozmyślania nad wojną, która ma się odbyć. Nie chciała narażać nikogo. Wolałaby walczyć sama. Bowiem skrywała jeszcze jedną tajemnicę...
***
Wracam z kolejnym rozdziałem. Może nie jest długi, ale może być. No i mam jeszcze coś. Zmodyfikowałam kilka obrazów. Mam nadzieję, że spodobają się.
Proszę jeszcze tylko, abyście nie kopiowali ich.
Pozdro!
~ Halley S.
środa, 1 stycznia 2014
Rozdział Szesnasty - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."
Heej! To tylko taka informacja przed rozdzialikiem. Jak mogłam wczoraj o tym zapomnieć? Byłam u mojej najlepszej przyjaciółki, może dlatego. Ale normalnie, jak mogłam zapomnieć? Oczywiście mówię o życzeniach noworocznych dla Was! Nie no ludzie, sorry, że dopiero teraz, ale jak już mówiłam, wcześniej wyleciało mi to z głowy. A co Wam życzę? Na pewno szczęścia, miłości, dobrych ocen (bo pewnie większość z Was chodzi jeszcze do szkoły), dużo kasy itp. Mam nadzieję, że nie obudziliście się dziś z kacem, bo mam nowy rozdział tego samego dnia. Zapraszam!
***
Myślała nad tym wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dni. Wróg po raz pierwszy zaatakował. Nie chciała mieszać do tego przyjaciół, ale już wcześniej to zrobiła. Chciała to odkręcić, bo zbyt bała się o osoby, które kochała. Nie mogła pozwolić na to, by stało się to, co w poprzednim życiu...
***
Biegł ulicami Tokio. Miał dziwne przeczucie dotyczące Odango. Zmierzał właśnie do Jej domu. Widząc zapalone światło w pokoju dziewczyny, odetchnął z ulgą.
***
Szybko wbiegł na schody prowadzące do Jej pokoju. Wpadł tam jak burza. Usa siedziała na parapecie i była widocznie przybita. Podszedł do Niej cicho i położył rękę na ramieniu złotowłosej. Dopiero wtedy spostrzegła, że ma gościa.
- Seiya... - szepnęła zaskoczona. - Co tu robisz?
- Cóż, po tym co usłyszałem wolę nie zostawiać Ciebie samej. - wyznał zgodnie z prawdą. Bał się o Nią.
- Nie potrzebnie się martwisz. Nie jestem już małą dziewczynką. - rzekła, ale w duchu cieszyła się, że w tym momencie nie jest sama.
- Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. - szelmowski uśmieszek przemknął po Jego twarzy. Rzucił się na dziewczynę, łaskocząc Ją w brzuch. Zaczęła się śmiać jak opętana.
- Seiya... Przestań... - zdołała wydusić z siebie dwa słowa.
- Jak mnie pocałujesz to przestanę. - uśmiechnął się wypowiadając te słowa.
Zanim zdążył coś jeszcze dodać, Tsukino zamknęła mu usta pocałunkiem, który odwzajemnił po ułamku sekundy.
Tsukino szybko zepchnęła z siebie zszokowanego chłopca i sama zaczęła Go łaskotać.
- Zrobiłaś to specjalnie. - powiedział oburzony.
- O już nie marudź. - zanim otworzył usta, już napierały na nie malinowe wargi Jego Odango...
***
Nie mogłam się powstrzymać. Uwielbiam pisać o Nich takie rozdziały :D. Mam nadzieję, że się podoba i wybaczycie kolejny bardzo krótki rozdział. Ale tak to już jest, jak piszesz rozdział na telefonie. Dobra, kończę.
Pozdro!
~ Halley S.
***
Myślała nad tym wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dni. Wróg po raz pierwszy zaatakował. Nie chciała mieszać do tego przyjaciół, ale już wcześniej to zrobiła. Chciała to odkręcić, bo zbyt bała się o osoby, które kochała. Nie mogła pozwolić na to, by stało się to, co w poprzednim życiu...
***
Biegł ulicami Tokio. Miał dziwne przeczucie dotyczące Odango. Zmierzał właśnie do Jej domu. Widząc zapalone światło w pokoju dziewczyny, odetchnął z ulgą.
***
Szybko wbiegł na schody prowadzące do Jej pokoju. Wpadł tam jak burza. Usa siedziała na parapecie i była widocznie przybita. Podszedł do Niej cicho i położył rękę na ramieniu złotowłosej. Dopiero wtedy spostrzegła, że ma gościa.
- Seiya... - szepnęła zaskoczona. - Co tu robisz?
- Cóż, po tym co usłyszałem wolę nie zostawiać Ciebie samej. - wyznał zgodnie z prawdą. Bał się o Nią.
- Nie potrzebnie się martwisz. Nie jestem już małą dziewczynką. - rzekła, ale w duchu cieszyła się, że w tym momencie nie jest sama.
- Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. - szelmowski uśmieszek przemknął po Jego twarzy. Rzucił się na dziewczynę, łaskocząc Ją w brzuch. Zaczęła się śmiać jak opętana.
- Seiya... Przestań... - zdołała wydusić z siebie dwa słowa.
- Jak mnie pocałujesz to przestanę. - uśmiechnął się wypowiadając te słowa.
Zanim zdążył coś jeszcze dodać, Tsukino zamknęła mu usta pocałunkiem, który odwzajemnił po ułamku sekundy.
Tsukino szybko zepchnęła z siebie zszokowanego chłopca i sama zaczęła Go łaskotać.
- Zrobiłaś to specjalnie. - powiedział oburzony.
- O już nie marudź. - zanim otworzył usta, już napierały na nie malinowe wargi Jego Odango...
***
Nie mogłam się powstrzymać. Uwielbiam pisać o Nich takie rozdziały :D. Mam nadzieję, że się podoba i wybaczycie kolejny bardzo krótki rozdział. Ale tak to już jest, jak piszesz rozdział na telefonie. Dobra, kończę.
Pozdro!
~ Halley S.
Rozdział Piętnasty - "Masz przyjaciół tysiąc - zbyt mało ich będzie. Masz wroga jednego - napotkasz Go wszędzie."
1 Stycznia, Środa, Godzina 16:00, Apartament Three Lights.
Usagi nie było już od kilku dni. Bardzo się o Nią martwił. Początkowo nie chciał wypuścić Jej samej na poszukiwania, ale dziewczynie udało się Go przekonać. Teraz siedział w swoim pokoju i myślał, co się dzieje z Jego Odango...
***
Wspinali się właśnie na górę. Sprawdzili już większość miejsc, ale nigdzie nie wyczuli na tyle potężnej aury, jaką posiada Wybraniec. Zostały im jeszcze góry.
***
- Sprawdziliśmy wszędzie. Chyba to jednak jedno z nas. - rzekła Tsukino do swojego zielonowłosego przyjaciela.
- Masz rację. Wracajmy już. - odparł, po czym udali się w drogę powrotną.
***
- Halo? - Minako właśnie odebrała telefon.
- Minako-chan, zbierz wszystkich na dachu szkoły. Nie mów im tylko, że wracamy. - to była Usa. Aino-san mogła skakać z radości, ale nie chciała urwać kabla od telefonu.
- Ok, niedługo będziemy. - po czym się rozłączyła.
***
Szli właśnie na jakieś ważne spotkanie. Minako wszystkich zwołała na dach szkoły, ale nie wyjaśniła powodów. Powiedziała tylko, że to pilne.
Wszyscy już byli. Widzieli to.
- Pora się ujawnić. - szepnęła dziewczyna, a chłopak Jej przytaknął.
***
Czekali. Czekali, ale nie wiedzieli na co. Po chwili oślepiło ich bardzo jasne światło, z którego wyłonili się Shun i Usagi, ale mieli inne mundury, niż wcześniej. Shun miał czarną zbroję, gdzieniegdzie poprzecinaną szmaragdowo-zielonymi kryształkami. Usa natomiast wyglądała tak:
Wszyscy rozdziawili buzie z wrażenia.
- Usagi-chan, co się stało? - Mina pierwsza się ocknęła.
- Mieliśmy małe trudności w drodze powrotnej. - odparła zawołana.
- Zaatakowali Was? - nie dowierzała Aino.
W odpowiedzi kiwnęli tylko głowami.
- To dopiero początek... - szepnęła Sailor Moon.
***
No cóż, oto wynagrodzenie za poprzedni krótki rozdział. Mam nadzieję, że nie gniewacie się, jeśli od kogoś przez przypadek tę fotografię zmałpowałam. No cóż, kolejny rozdział być może jutro.
Pozdro!
~ Halley S.
Subskrybuj:
Posty (Atom)